کمبود دوپامین؛ نشانه ها و علائم تا راه های درمان

کمبود دوپامین؛ آنچه باید بدانید

دوپامین ماده ای شیمیایی است که به طور طبیعی در بدن انسان یافت می شود و یک انتقال دهنده عصبی است ، یعنی سیگنال هایی را از بدن به مغز می فرستد.

دوپامین نقش مهمی در کنترل حرکات شخص و همچنین پاسخ های عاطفی او ایجاد می کند. تعادل مناسب دوپامین برای سلامتی جسمی و روحی بسیار حیاتی است.

عملکردهای حیاتی مغز که بر خلق و خو ، خواب ، حافظه ، یادگیری ، تمرکز و کنترل حرکتی تأثیر می گذارد تحت تأثیر سطح دوپامین در بدن فرد است. کمبود دوپامین ممکن است به برخی شرایط پزشکی از جمله افسردگی و بیماری پارکینسون مربوط باشد.

کمبود دوپامین می تواند به دلیل کاهش مقدار دوپامین ساخته شده توسط بدن یا مشکل در گیرنده های مغز باشد.

علائم کمبود دوپامین

کمبود دوپامین با افسردگی همراه است ، اما محققان هنوز در حال بررسی این پیوند پیچیده هستند.
به عنوان مثال ، یک فرد مبتلا به پارکینسون علائم بسیار متفاوتی را نسبت به فردی با سطح دوپامین پایین به دلیل استفاده از مواد مخدر تجربه می کند.

برخی از علائم و نشانه های شرایط مربوط به کمبود دوپامین عبارتند از:

• گرفتگی، اسپاسم یا لرزش عضلات

• درد 

• سفتی در عضلات

• از دست دادن تعادل

• یبوست

• مشکل در خوردن و بلعیدن

• کاهش وزن یا افزایش وزن

• ریفلاکس معده 

• ذات الریه مکرر

• مشکل خواب یا اختلال در خواب

• انرژی کم

• عدم توانایی در تمرکز

• حرکت یا صحبت کندتر از حد معمول

• احساس خستگی

• احساس بی انگیزگی

• احساس غمگین بودن 

• نوسانات خلقی

• احساس ناامیدی

• عزت نفس پایین

• احساس گناه 

• استرس و اضطراب

• داشتن افکار خودکشی یا افکار خودآزاری

• میل جنسی کم

• توهم

• هذیان

• عدم بینش یا خودآگاهی

در ورزش کردن بی انگیزه هستید ؟ دوپامین می تواند در این مورد نقش داشته باشد

شاید بارها به خود گفته باشید که از هفته آینده ، ورزش برا شروع خواهید کرد. شاید ماه آینده شاید حتی سال دیگر. با این حال ، برای بسیاری از ما ، پایبندی به یک برنامه منظم از تمرینات بدنی یکی از سخت ترین تصمیمات سال جدید است. تحقیقات نشان می دهد که چرا پیدا کردن انگیزه برای ورزش کردن تا این حد دشوار است.

تحقیقات جدید بر روی موش ها، کمبود دوپامین را با کمبود فعالیت بدنی مرتبط می داند.
فواید فعالیت بدنی کاملاً مشخص است. مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها گزارش می دهند که فعالیت بدنی منظم می تواند خطر بیماری های شدید مانند دیابت نوع 2 ، سرطان و بیماری های قلبی عروقی را کاهش دهد.

ورزش همچنین می تواند سلامت کلی جسمی و روانی فرد را بهبود بخشد و همچنین باعث افزایش طول عمر شود.

اگر به دنبال کنترل وزن خود هستید ، مزایای ورزش بی شمار است. نشان داده شده است که فعالیت بدنی نه تنها باعث کاهش سندرم متابولیک می شود (یعنی برای تنظیم سوخت و ساز بدن فرد مفید است) بلکه باعث سوزاندن کالری بیشتر نیز می شود و همراه با یک رژیم غذایی سالم ، می تواند به شما در حفظ وزن ایده آل برای مدت زمان طولانی کمک کند.

در حالی که بسیاری از افراد از نظر تئوری از مزایای فعالیت بدنی آگاه هستند ، اما بنظر می رسد برای بسیاری از ما تحرک بدنی بسیار سخت است. تحقیقات جدید ممکن است به توضیح چرایی این امر کمک کند.

آیا دوپامین می تواند کمبود فعالیت بدنی را توضیح دهد؟

یک محقق از شاخه دیابت ، غدد درون ریز و چاقی در انستیتوی ملی دیابت و بیماری های گوارشی و کلیوی تعجب کرد که چرا برای حیوانات چاق انجام فعالیت های بدنی دشوار است.

تصور عمومی این است که حیوانات یا افرادی که چاق هستند از نظر جسمی فعالیت کمتری دارند زیرا باید وزن بدن بسیار بیشتری را تحمل کنند. با این حال ، از آنجا که این محقق زمینه بیماری پارکینسون را دارد ، هنگام مطالعه شباهت هایی را بین موشهای چاق و پارکینسون مشاهده کرد.

این فرضیه وی را برانگیخت که احتمالاً چیز دیگری وجود دارد که می تواند در عدم تحرک بدنی نقش داشته باشد.

"ما می دانیم که فعالیت بدنی با سلامتی مرتبط است ، اما در مورد اینکه افراد یا حیوانات مبتلا به چاقی فعالیت کمتری دارند ، اطلاعات زیادی در دست نیست. یک باور عمومی وجود دارد که حیوانات چاق فعالیت زیادی ندارند زیرا در حمل وزن اضافی بدن از نظر جسمی ناتوان هستند. اما یافته های ما حاکی از آن است که فرضیه کل ماجرا را توضیح نمی دهد. "

این محقق فرض کرد که اختلال در عملکرد دوپامین در جوندگان ممکن است به توضیح کمبود فعالیت بدنی آنها کمک کند.

"مطالعات دیگر نقص سیگنالینگ دوپامین را به چاقی مرتبط کرده است و ما به چیزی ساده تر نگاه کردیم: دوپامین برای حرکت حیاتی است و چاقی با کمبود حرکت همراه است. آیا مشکلات سیگنالینگ دوپامین به تنهایی می تواند عدم تحرک را توضیح دهد؟ "

بررسی گیرنده های دوپامین در موش ها

محققان تصمیم گرفتند گیرنده های دوپامین را در موش های لاغر و چاق بررسی کنند و یافته ها در مجله Cell Metabolism منتشر شد.

برای انجام این کار ، آنها گروهی متشکل از هشت موش را با رژیم غذایی معمولی و گروه دیگری را با رژیم غذایی پرچرب به مدت 18 هفته تشکیل دادند.

از هفته 2 ، موش هایی که رژیم غذایی پرچربی داشتند ، وزن بیشتری نسبت به موش های لاغر اضافه کردند.
در هفته 4 ، موش های چاق نسبت به موش های لاغر زمان کمتری را فعالیت داشتند و در هنگام حرکت سرعت کمتری دارند.

دانشمندان بررسی کردند که آیا تغییرات در حرکت با افزایش وزن بدن ارتباط دارد یا خیر ، آنها دریافتند که رابطه ندارد. جالب اینجاست که موش هایی که رژیم پرچربی داشتند قبل از اینکه بیشتر وزن خود را افزایش دهند کمتر جابجا می شدند و این نشان می دهد که وزن اضافی مسئول کاهش حرکت نیست.

کمبود دوپامین ممکن است عدم تحرک بدنی را توضیح دهد.
محققان اشاره می کنند که تحقیقات در آینده ارتباط بین رژیم غذایی و دوپامین را بررسی خواهد کرد که آیا غذا خوردن ناسالم روی دوپامین تأثیر می گذارد یا خیر و اینکه موش ها به محض شروع به خوردن غذا و کاهش وزن به سرعت به فعالیت بدنی طبیعی خود می رسند.

علت کمبود دوپامین در بدن

کمبود دوپامین ممکن است تحت تأثیرعوامل مختلفی باشد. شرایط موجود ، سوء مصرف مواد مخدر و یک رژیم غذایی نادرست ممکن است از این عوامل باشد.
دوپامین کم با بسیاری از اختلالات بهداشت روان مرتبط است اما به طور مستقیم باعث این شرایط نمی شود.

شایع ترین شرایط مرتبط با کمبود دوپامین عبارتند از:

افسردگی
روان پریشی از جمله توهم
بیماری پارکینسون
در بیماری پارکینسون ، از دست دادن سلولهای عصبی در یک قسمت خاص از مغز و از بین رفتن دوپامین در همان منطقه وجود دارد.

همچنین تصور می شود که سوء مصرف مواد مخدر می تواند بر سطح دوپامین تأثیر بگذارد. مطالعات نشان داده است که استفاده مکرر از دارو می تواند آستانه مورد نیاز برای فعال سازی و سیگنالینگ سلول دوپامین را تغییر دهد.

خسارت ناشی از سوء مصرف مواد مخدر به معنای بالاتر بودن این آستانه ها است و بنابراین تجربه اثرات مثبت دوپامین برای فرد دشوارتر است. همچنین نشان داده شده است که مصرف کنندگان مواد مخدر در گیرنده های دوپامین و ترشح دوپامین کاهش چشمگیری دارند.

رژیم های غذایی حاوی قند و چربی های اشباع شده می توانند دوپامین را سرکوب کنند و کمبود پروتئین در رژیم غذایی فرد می تواند به این معنی باشد که ال-تیروزین کافی در بدن وجود ندارد ، ال-تیروزین یک اسید آمینه است که به ساخت دوپامین در بدن کمک می کند.

یک مطالعه نشان داد که افرادی که چاق هستند و ژن های خاصی دارند نیز کمبود دوپامین دارند.

تشخیص کمبود دوپامین در بدن

هیچ راه قابل اعتمادی برای اندازه گیری مستقیم سطح دوپامین در مغز وجود ندارد.

چند روش غیرمستقیم برای تعیین عدم تعادل سطح دوپامین در مغز وجود دارد. پزشکان می توانند تراکم ناقلین دوپامین را که با سلولهای عصبی استفاده کننده از دوپامین ارتباط مثبت دارند ، اندازه گیری کنند. این آزمایش شامل تزریق ماده رادیواکتیو متصل به ناقلین دوپامین است که پزشکان می توانند با استفاده از دوربین اندازه گیری کنند.

پزشک علائم ، فاکتورهای سبک زندگی و سابقه پزشکی فرد را بررسی می کند تا مشخص کند که آیا آنها به یک بیماری مرتبط با سطح پایین دوپامین مبتلا هستند یا خیر.

درمان کمبود دوپامین در بدن

مکمل های امگا 3 ممکن است به طور طبیعی به افزایش سطح دوپامین کمک کنند.
درمان کمبود دوپامین بستگی به این دارد که آیا کمبود آن علت خاصی دارد ؟ 
اگر فردی دارای یک بیماری روانی مانند افسردگی یا اسکیزوفرنی باشد ، پزشک برای کمک به علائم او داروهایی را تجویز می کند. این داروها ممکن است ضد افسردگی و تثبیت کننده های خلقی باشند.

روپینیرول و پرامیپکسول می توانند سطح دوپامین را افزایش دهند و اغلب برای درمان بیماری پارکینسون تجویز می شوند. لوودوپا معمولاً هنگامي كه پاركينسون براي اولين بار تشخيص داده مي شود ، تجويز مي شود.

سایر درمان های کمبود دوپامین ممکن است شامل موارد زیر باشد:

مشاوره
تغییر در رژیم غذایی و سبک زندگی
فیزیوتراپی برای سفتی عضلات و مشکلات حرکتی
مکمل ها برای افزایش سطح ویتامین D ، منیزیم و اسیدهای چرب ضروری امگا 3 نیز ممکن است به افزایش سطح دوپامین کمک کنند ، اما لازم است تحقیقات بیشتری در این مورد انجام شود.

همچنین فعالیت هایی مانند ورزش ، ماساژ درمانی و مدیتیشن که باعث احساس شادی و آرامش در فرد می شوند باعث افزایش سطح دوپامین در بدن می شوند. 

تفاوت دوپامین و سروتونین

دوپامین و سروتونین هر دو ماده شیمیایی طبیعی در بدن هستند که در روحیه و سلامتی فرد نقش دارند.

سروتونین بر روحیه و احساسات فرد ، همچنین بر روی الگوی خواب ، اشتها ، دمای بدن و فعالیت هورمونی مانند چرخه قاعدگی تأثیر می گذارد.

برخی از محققان معتقدند که سطح پایین سروتونین در افسردگی نقش دارد. رابطه بین سروتونین و افسردگی و سایر اختلالات خلقی پیچیده است و بعید است فقط به دلیل عدم تعادل سروتونین ایجاد شود.

علاوه بر این ، دوپامین بر نحوه حرکت فرد تأثیر می گذارد ، اما هیچ ارتباط واضحی با نقش سروتونین در حرکت وجود ندارد.

در آخر

کمبود دوپامین می تواند تأثیر قابل توجهی بر کیفیت زندگی فرد داشته باشد و از نظر جسمی و روحی بر وی تأثیر بگذارد. بسیاری از اختلالات بهداشت روان با سطح پایین دوپامین مرتبط هستند. سایر بیماری های پزشکی از جمله بیماری پارکینسون نیز با کمبود دوپامین در ارتباط است.

شواهد محدودی وجود دارد که نشان می دهد رژیم غذایی و سبک زندگی می تواند بر میزان دوپامین شخص تاثیرگذار باشد. برخی از داروها و برخی روش های درمانی ممکن است به تسکین علائم کمک کنند ، اما اگر فرد نگران میزان دوپامین خود باشد ، همیشه باید ابتدا با پزشک صحبت کند.